Doğum Yaptıktan Sonra Septik Şoka Giren Kadının Ayakları ve Elleri Kesildi

Doğum yaptıktan sonra neredeyse hayatını kaybeden Teksaslı kadın, 4 aylık kızı ve 2 yaşındaki oğluna bu ay evinde kavuştu.

Teksas, Pleasanton’dan 29 yaşındaki Krystina Pacheco, kızı Amelia’yı 24 Ekim 2022’de olaysız bir sezaryen doğum olarak tanımladığı şekilde doğurdu.

İki gün sonra, hastaneden taburcu edildiği gün, Pacheco ateşi hissetmeye başladığını, ancak bunun sezaryen sonrası iyileşmesinin bir parçası olduğunu varsaydığını ve bir hemşire tarafından ibuprofen verildiğini söyledi.

Pacheco, evde kendini iyi hissetmeye devam ettiğinde, onu yerel bir acil servise gönderen bir doktora gittiğini söyledi.

Oradan, Pacheco uçakla San Antonio’daki bir hastaneye kaldırıldı ve burada doktorlar onun vücudunun septik şokta olduğunu keşfetti.

Pacheco, ABC News’e “Artık nefes alamadığımı ve artık göremediğimi hatırlıyorum ve yavaş yavaş solmaya başladım” dedi. “Kocam, ‘Lütfen bize geri dön, lütfen, bebeklerinin sana ihtiyacı var’ dediğini duydum. Sana ihtiyacım var. Burada olmana ve bebeklerimiz için bana yardım etmene ihtiyacım var’ ve hatırladığım son şey bu.

Septik şok, vücudunuz enfeksiyona aşırı tepki verdiğinde ortaya çıkan sepsisin en tehlikeli aşamasıdır. Ulusal Sağlık Enstitülerine göre, “hızlı tedavi edilmezse doku hasarına, organ yetmezliğine ve hatta ölüme yol açabilir.”

Septik şokta, vücut tehlikeli derecede düşük kan basıncına sahiptir. Risk faktörleri arasında yeni enfeksiyon veya cerrahi prosedür yer alır.

Kocası Jacob Pacheco’ya göre, Pacheco’nun durumunda durum kalbini, akciğerlerini ve böbreklerini etkilemeye başladı.

Jacob Pacheco, karısının aynı anda hem böbreklerine yardım etmek için diyalize hem de kandaki karbondioksiti uzaklaştıran ve kanı oksijenle birlikte vücuda geri göndererek kalp ve akciğerlerin dinlenmesi ve iyileşmesi için zaman tanıyan hayat kurtarıcı bir cihaz olan ECMO makinesine konulduğunu söyledi. .

“Bize ne kadar yakın olduğunu söylemek istemediler. [to death] ama bunu her sorduğumda yüzlerinde görebiliyordunuz” diyen Jacob Pacheco, o dönemde doktorların eşine yüzde 20 oranında hayatta kalma oranı verdiğini sözlerine ekledi. “Korkunçtu.”

Krystina ile özel eğitim alanında çalıştıkları için tanışan koç ve öğretmen Jacob Pacheco, karısının başucunda kalırken yeni doğan kızı ve küçük oğluna bakması gerektiğinden aile ve arkadaşlarının desteğine güvendiğini söyledi.

Çocukları Amelia ve Owen için “Onları hastaneye getirirdik ve ailelerimiz orada buluşur ve onlarla lobide ilgilenirdik” dedi. “Biliyorsun… sadece günübirlik yaşamak, sadece Krystina’ya bakmaya çalışmaktı.”

Jacob Pacheco, Krystina Pacheco’nun yoğun bakım ünitesinde ve diyaliz ve ECMO makinesinde kaldığı iki hafta boyunca kendisinin ve kayınvalidesinin ve kayınpederinin sırayla onun yatağının yanında oturduğunu söyledi.

Kasım ortasında, Krystina Pacheco bir köşeyi dönmeye başladı ve doktorların konuşabilmesi için solunum hortumunu çıkarabilecek kadar iyileşti.

Bana söylediği ilk şey, ‘Bana ne oldu? Neredeyse ölüyor muydum? ” Jacob Pacheco hatırladı. ” Ve bir an gözyaşı döktük – üzüntü gözyaşları, sevinç gözyaşları, üzerimize çöken bir sürü duygu.”

Krystina Pacheco artık uyanmış olsa da, şu anda yaşadığı “en zor şey” olarak tanımladığı şeyle yüzleşmek zorundaydı.

Şükran Günü’nden hemen önce, doktorların, yoğun bakımdayken aldıkları hasar nedeniyle hem ayaklarını hem de ellerini kesmeleri gerektiğini söylediklerini söyledi.

Krystina Pacheco’nun tıbbi bakımında yer almayan Cleveland Clinic’e göre, bir ECMO makinesinin risk faktörlerinden biri, uzuvlara zayıf kan akışıdır ve bu da amputasyon ihtiyacına neden olabilir.

“Ellerim ve ayaklarım siyahtı. Donmuş bir kişiye benziyorlardı” dedi ve tıbbi ekibinin kesmek zorunda kalmamak için “ellerinden gelen her şeyi yapmaya çalıştığını” da sözlerine ekledi.

Krystina Pacheco, amputasyonların gerekli olduğunu öğrenmekle ilgili olarak, “Sadece yıkılıyordum ve kesinlikle eziliyordum, o noktada bulunduğumuz yer burasıydı,” dedi. “Ve ailemle ağlıyorum, Jacob’la ağlıyorum ve hayatım artık eskisi gibi olmayacağı için üzülüyorum.”

Krystina Pacheco, her iki kolunu dirsek altından kesmek için bir ilk ameliyat geçirmesine ve ardından günler sonra her iki bacağını da dizlerinin altından kesmek için ikinci bir ameliyat geçirmesine ek olarak, sonraki birkaç hafta içinde yaklaşık bir düzine deri grefti yaptırdığını söyledi. çok hasar gördü.

“Her gün uyanıp bebeklerimi düşündüm ve ne zaman bir ameliyata girsem, düşüncem şuydu: Eve gidip bebeklerimle birlikte olmam gerekiyor, bu yüzden bu bir ameliyat daha geçirmek anlamına geliyorsa, o zaman nihayetinde yapmam gerekiyor. Başka bir ameliyat geçir” dedi. “Onlar kesinlikle benim bir numaralı motivasyonumdu.”

Krystina Pacheco, kabul edildikten üç ay sonra Ocak ayı sonlarında hastaneden taburcu edildi ve Houston’daki bir rehabilitasyon merkezi olan TIRR Memorial Hermann’a taşındı.

Orada, daha önce tam zamanlı işinin dışında grup fitness dersleri veren Krystina Pacheco, ampütasyon yaralarını iyileştirmek ve çift ampute olarak yaşamayı öğrenmek ve aynı zamanda üç aylık bir hastanede kaldıktan sonra gücünü yeniden kazanmak için birkaç hafta geçirdi.

“Herhangi bir görev, herhangi bir egzersiz, denedim ve %100’ümü verdim” diyen kadın, grup sporunda öğrettiği motivasyonu kendi kendine uygulamaya başladığını da sözlerine ekledi. “Kendi kendime ‘Hadi’ gibi konuşurdum. Buna sahipsin. Sadece şunu al,’ bu yüzden biraz zorlardım. Hatta bazen kendime bile şaşırdım.”

İLGİLİ: Hamilelik veya doğum sırasında her 2 dakikada bir kadın ölüyor: Rapor

TIRR Memorial Herman’daki ampute ve uzuv kaybı rehabilitasyon programının tıbbi direktörü Dr. Vinay Vanodia, Krystina Pacheco’nun kendi kendine motivasyonunun rehabilitasyonda gerçekten hızlı ilerlemesine yardımcı olduğunu söyledi.

ABC News’e konuşan Vanodia, “İlk geldiğinde, hamilelikten sonra bu talihsiz amputasyonlarla gelen ve o buradayken bebeği evde olan bu genç hasta hakkında bir mesaj almıştım.” “Ama onu görmeye gittiğimizde çok parlak bir ışıktı ve tüm havayı değiştirdi.”

Devam etti, “Önüne koyduğumuz her türlü zorluğu başarabildi. %100’ünü verdi ve bizimle birlikteyken çok ilerleme kaydetti.”

Krystina Pacheco, 11 Şubat’ta, yani hastaneye kaldırıldıktan ve yeni doğan kızı ve oğlundan ayrı kaldıktan 100 gün sonra eve dönebildi.

“Ağladım,” dedi eve geldiği an. “Sarıldım [Jacob] gerçekten doğru Duyguların üstesinden geldiğimi biliyordu.

Krystina Pacheco, amputasyonlarının ötesinde septik şok korkusundan kalıcı tıbbi komplikasyonları olmadığını söyledi. Şu anda gücünü yeniden kazanmak için evde egzersiz yapıyor ve yakında ayakta rehabilitasyona başlayacak, böylece daha güçlü olabilir ve yatağından sandalyeye ve duşa geçmek gibi işlerde kendi kendine yetebilir.

Pachecos, son birkaç aydır arkadaşlarından, ailelerinden ve topluluklarından aldıkları yardımdan, çocuklarına bakmaktan tıbbi masrafları ve çocuklarını yapmakla ilgili masrafları karşılamalarına yardımcı olmak için para toplamaya kadar bunaldıklarını söyledi. evde tekerlekli sandalye dostu.

Jacob Pacheco, eşinin eve yerleşmesi ile birlikte yeni zorlukların ortaya çıktığını, ancak her yeni mücadeleye hikayelerinde yeni bir “bölüm” olarak bakarak ilerlediklerini söyledi.

“Kolay değil ve kolay olmayacak” dedi. “Dün kesinlikle ağlıyorduk ve… bunları hissetmek sorun değil. Kolay değil ama birbirimize bağlı kalırsak, bu her şeyi çok daha iyi hale getirir.”

Krystina Pacheco, okul psikolojisi alanında lisanslı bir uzman olarak işe geri dönmeyi planladığını ve diğer insanlara ilham vermek ve uzuv farklılıkları konusunda farkındalık yaratmak için hikayesini paylaşmak istediğini söyledi. Vanodia’ya göre yakında hem elleri hem de ayakları için son teknoloji ürünü protezleri kullanabilecek.

Çocukları söz konusu olduğunda onları “dayanıklı” olarak nitelendirdi ve 2 yaşındaki oğlu Owen’ın her zaman yanında olduğunu ve kolları sıvamak, makyajını açmak gibi günlük işlerde annesine yardım etmeye istekli olduğunu söyledi.

4 aylık kızı Amelia, hayatının ilk aylarında annesiyle kaçırdığı bağları şimdi yakalıyor.

Krystina Pacheco, “Kalbimi hala biraz kıran şeylerden biri ve üzerinde çalıştığım annenin, hayatının ilk üç ayında her gün bebeğimle birlikte olamamanın suçluluğu,” dedi. . “Ama biliyorsun, artık evdeyim ve ilerledikçe bu uyarlamaları yapıyoruz ve alışıyoruz ve yeniden küçük bir aile oluyoruz.”